Mei in reade siamees op it skouder
stapt in man allinnich oer Westminster Bridge,
harket ûnder de klokslach fan ’e Big Ben
nei it folk dat himsels in kiel opset en
as yn in stadionfek fol hooligans
de stêd traktearret op in fier oer de rivier
dragend Europe, Europe, bá-bá-bye.
Dit is it eilân dat himsels weromlûkt
op syn eigen eilân, tinkt de man dy’t
yn de Poalske pub op syn byldskerm sjucht
hoe’t yn de nacht fan de bline fjochtskieding
in Ukip-hear mei stiff upperlip en
langrutsen earm knap parmantich
in boksbûgel ûnder de rokken fan Europa batst.
Der wurdt praat oer huzenhege muorren
en bikkelhurde grinzen as wiene it
hard bodies, – Britain rules the waves,
dat stek lek de boat fan wa’t hjir net heart,
bromt Joe Blow dy’t sûnder wurk oan de taap
syn whiskys docht, of wurdt it dan noait,
noait wer wat mei dat âld’ keninkryk fan ús?
En it wie yn myn dream dat in seppelin
heech oer Dover dreau, seit de man
mei de siamees op ’t skouder, iepen sprong
it lûk, tefoarskyn skeat in krúsraket,
mei foarop, wyld swaaiend, in âljende
bolhoed: O, come on baby, light my fire,
en lit it godgânske Kontinint trilje.
In man stapt allinnich oer Westminster Bridge,
lêst by in lûd miau de graffity dy’t
Brexit-Brexit blaft, en heart hoe’t op Waterloo
de ûnderwrâld syn kettingen rammelet.
Yn de kiosken kleurje de kalinders
foar it nije jier, en ûnderwilens lûkt in eilân
himsels werom op syn eigen eilân.