Ik sjoch it sa wer foar my: It pak
dûbeldrank op it nachtkastje, susters
hastich op ’e gong. Sechstjin jier lyn is
it dat se troch it MCL riden waard. Gjin
noasje noch fan gizelsoftware of
cyberkriminelen.

Se hie oare dingen oan ’e holle. In oare
fijân gizele har, kontrolearre har
systeem. In oare macht liet har
moannenlang hoopje en wachtsje, lake
om har ôfhinklikheid om úteinlik mei it
lêste ultimatum op te draven.

As se noch libbe hie, wat hie se fan ús
takomst fûn? Fan ’e hekken en muorren
dy’t we noadich ha om hackers, fan
watfoar soarte ek, bûtendoar te hâlden,
om ús frijheden te garandearjen?

De ûnwisse takomst hie har swier
oangriisd, tocht ik. Mar juster, ynienen,
hearde ik ús mem flústerjen:

It is it bêste en djoerste dat we hawwe.