Ik zie het zo weer voor me: Het pak
dubbeldrank op het nachtkastje, zusters
haastig op de gang. Zestien jaar geleden
is het dat ze door het MCL werd gereden.
Geen idee nog van gijzelsoftware of
cybercriminelen.

Ze had andere dingen aan haar hoofd. Een
andere vijand gijzelde haar, controleerde
haar systeem. Een andere macht liet haar
maandenlang hopen en wachten, lachte om
haar afhankelijkheid om uiteindelijk met het
laatste ultimatum aan te komen zetten.

Als ze nog had geleefd, wat had ze van onze
toekomst gevonden? Van de hekken en
muren die we nodig hebben om hackers, van
welke soort ook, buiten de deur te houden,
om onze vrijheden te garanderen?

De ongewisse toekomst had haar zwaar
verward, dacht ik. Maar gisteren, plotseling,
hoorde ik mijn moeder fluisteren:

Het is het beste en duurste dat we hebben.