en de wyn blaast in ûnbestimd liet
en de rein tikket in ferbean boek oer de dakken út

“God nimt foto’s”, sei mem as it wjerljochte

ik bin mar in ienfâldige Fries
net geskikt foar wurk op kantoar
ûnhandich mei de holle
en hannen

sa rommelje ik mei gedichten om

somtiden strompelje ik,
mei de krantekop fol ronfels, nee,
de tongerkop fol fonken!
nei it finster
en stroffelje suver
oer it lytste strypke simmer

dan, achter yn de keamer
hear ik in fertroude stim, fan “sjoch,
it tommeljen fan wolken, wat in moaie loft!”