De sjauffeur begrypt har wol. De krystfilms sitte der fol
mei, syn bussen likegoed – minsken dy’t it leafst de
feestdagen foarbyride.

Sy kin it net ferneare. Hyperkrigel wurdt se derfan – it
moaiwaar spyljen, it wagen fan ‘e wurden om ‘e saak
feestlik te hâlden, om âld sear yn ‘e kast te litten.

Har broer is wylder. Hy seit, it kin my gjin sek skille.
Hy goait doarren ticht as hoegden se noait wer iepen.
Hy ropt dingen as: idioat, trochdriuwer, waarmdûser.

En like maklik: Ik hoech dy noait wer te sjen.

Mar wit er wat it kostet? Hy slút tiidrekken ôf, goait
jierren fuort. Pas letter sil er begripe: mei wa sil ik
deroer prate dy’t it meimakke hat?

Op in middei fytste er streekrjocht út ‘e freoneploech
wei. Hy ferlear se allegear, om’t er mei ien net troch in
brulloftsdoar koe.

Se wol him taroppe: ‘Wolst gelyk ha? Of mei in oar ek
wat sizze?’ En dan sachter: ‘Wolle we úsself praten
hearre? Of sykje we nei in oplossing?’

Sy is oars.

Sy wol dat it wer goed komt. Mar har lymjen hat de
brokken noch grutter makke. Soms freget se harself ôf:
dogge de redenen der wol ta?

Se soe de sjauffeur freegje wolle: Traapje it gaspedaal
yn, ryd de kommende dagen foarby. Meitsje fan dizze
Qliner in Euroliner.

Mar as se yn ‘e spegel de eagen fan ‘e sjauffeur siket,
heart se syn antwurd al. As we dagen oer begjinne te
slaan, seit er, wêr keare we dan?

De krystfilms sitte der fol mei – minsken as har, al stiet
yn de skripts de goede ôfrin al fêst. De hearen en
dames moatte inkeld noch even it krekte paad fine.

Sy kin allinnich mar tinke: Hoe komt it moarn?