*

In flesfol wetter. In hompe bôle. Genôch
foar de oertocht fan in oere as wat
de oseaan oer. De dream en gean, djip
ferstutsen, ûnder yn it gestel fan
in Boeing, op nei Ingelân. De himelfeart.

In skodzjen en beevjen it oangean fan
motoaren, in leven like fûl as
de langst en wurdt foarby de honger,
de terreur, al datjinge datsto dysels
betocht hiest, de blauwe oeren troch.

*

Boppe dyn holle, in laach heger, waard
muzyk lústere, in film sjoen of apt
mei it thúsfront, sa’tsto dat dy sels
foarsteld hiest, in snein, kuierjend oer
London Bridge, sizzend: ’k Ommeroan.

De huver. De skrik. De leabrekkende
luchtsek. Klap. It omraken nei siken
gapjende lichem, it hert fan kjeld
beset, neigeraden datsto tichteroan
de himel kaamst, it wurd ferongeljend.

*

Heech boppe Mortlake klapte in bestean
nei ûnderen, te pletter njonken
de gjalp fan in sinnebaaiend famke
yn in English Garden. De rûnom
opstowende dowen. Hoe’t fan in dream,

yn de nok fan simmer, oars net bleau
as in gat yn it grint. Do, Ikarus’ broer,
in man sûnder namme, sûnder lân,
mar yn al syn anonimiteit lykwols
in tel wrâldferneamd. Gods wrede scam.

1) ‘Mortlake’, skreaun n.o.f. fan in berjocht yn it NRC oer de fal fan in ferstekkeling út it lâningsgestel fan in fleanmasine dy’t op wei wie fan Kenia (Mombassa) nei Londen.