Heal april ferstoar Hessel Miedema, skriuwer, dichter, keunsthistoarikus en âld-konservator fan keramykmuseum Princessehof. Miedema is de fader fan de moderne neioarlochske poëzy yn Fryslân. Syn wurk wie baanbrekkend en grinsferlizzend. Gedichten as ‘stadich brekke de foarmen út ’e skyl’ binne hichtepunten yn de Fryske literatuer.

Yn 1964 sette er radikaal in punt achter syn skriuwen yn it Frysk. Hy ferhuze nei Amsterdam, dêr’t er as wittenskiplik meiwurker oan de Universiteit van Amsterdam promovearre op it wurk fan de 16de-iuske skriuwer en skilder Carel van Mander. Oan Fryslân hie er gjin boadskip mear. De Fryske literatuer wie neffens him in regionale en provinsjalistyske oangelegenheid.

Oer it Frysk as taal sei er dat ‘het Fries meer een dialect is dan een taal.’ It waard him net yn tank ôfnommen. De dialektisearring fan it Frysk is wilens in mear as aktueel tema. Miedema einige syn lêste, yn it Nederlânsk stelde skriuwen mei it fersyk: ‘Noem mij niet meer.’ Lykwols, it soe in goede saak wêze en earje de dichter, dy’t by libben winliken de Gysbert Japicxpriis krije moatten hie, mei in werútjefte fan syn lyts, mar belangryk en ynfloedryk oeuvre. Eeltsje Hettinga, Dichter fan Fryslân, skreau it I.M.-gedicht ‘It fertrek’.